زندگینامه محمدحسین نجفی

به نام آفریننده عشق

 

محمدحسین نجفی (۱۲۶۶ – ۱۳۰۸ قمری)، عالم، فقیه، مفسر و عارف ایرانی ساکن اصفهان بود.

 

ویژگی ها

محمدحسین نجفی در دوم محرم ۱۲۶۶ قمری در اصفهان متولد شده و تحصیلات علوم دینی را نزد پدر عالی مقام خود آغاز کرد. در نوجوانی به عتبات عالیات هجرت نموده و در نجف اشرف، نزد شیخ راضی نجفی، حاج میرزا حبیب‌الله رشتی و میرزا باقر شکی به کسب فیض پرداخته و در سامرا نزد میرزا حسن شیرازی (میرزای بزرگ) تحصیلات خود را تکمیل نمود و به مقام شامخ اجتهاد نائل آمد. سپس به اصفهان مراجعت نموده و به تدریس و ترویج دین و حل مشکلات مردم مشغول شد، اما چندی نگذشت که ترک محراب و منبر و تدریس نموده و انقلابی در درون او، باعث شد از ریاست و عناوین دنیوی به یک‌باره کناره‌گیری کند و به تکمیل نفس و ریاضت بپردازد. در اواخر سال ۱۳۰۰ قمری به همراه پدر به نجف بازگشته و پس از وفات او هشت سال بقیه عمر خویش را در شهر امیرالمؤمنین (ع) به عبادت و ریاضت‌های سخت گذراند.

آيت الله محمد طبيب زاده در كتاب «تاريخ نجران» يا «آفتاب درخشان در مباهله نصاراى نجران» مى‌نويسد: بنده شنيدم از مرحوم آيت الله فشاركى كه پس از نقل حکایتی فرمود: از كرامات محققه مرحوم حاج شيخ محمدحسين نجفی كه در اثر رياضات شرعيه دارا شده بودند، سه چيز بود: اول آن كه طى الأرض دارا بود كه كراراً در يك شب در اماكن مقدسه بعيده براى زيارت ايشان را ديده بودند. دوم آن كه شب و روز براى ايشان يكسان بود و شب محتاج به چراغ نبود و در تاريكى مطالعه مى‏‌نمود. سوم را هم اين بنده نگارنده به واسطه طول زمان از نظرم محو شده است.

شخصی نقل می‌کند: من ملازم منزل مرحوم حاج شيخ محمدحسين بودم و هر شب، شام ايشان را از اندرون سراى مرحوم شيخ توسط بنده مى‌‏فرستادند. وقتى غذا مى‌آوردم، مى‌فرمود: بگذار طاقچه اتاق و برو بخواب. من به اتاق خود مى‏‌رفتم و ملتفت مى‌شدم که آن بزرگوار، پس از زمانى برمى‏‌خواست از خانه بيرون مى‌رفت و برمى‏‌گشت. شبى در خفا همراه ايشان رفتم و ديدم درب خانه‌‏اى را كوبيدند؛ كسى آمد و شام خود را به او دادند و ظرفش را گرفتند و مراجعت فرمودند. دانستم همه شب همين كار را مى‏‌نمودند. وی مقدمات علوم را از حضور والد گرامیش استفاده نمود و سالیان متمادی در حوزه عراق دروس مختلف آموخت. علم حکمت و کلام را نزد میرزا باقر و فقیه راضی به پایان برد و سپس به حوزه درس آیت الله رشتی و آیت الله شیرازی وارد شد و خود در دروس عقلی و نقلی مهارت یافت. هم‌چنین قسمتی از عمر شریفش در اصفهان گذشت و معاصر با اخوی خود آقا نجفی اصفهانی بود.

این استاد بزرگ و مجتهد معظم، آنگاه که به او اتفاق کلمه شد، منزوی گردید و ترک ریاست و زعامت نمود. پس از پدرش شیخ محمدباقر، مدتی تدریس فقه و اصول و درس اخلاق می‌نمود اما از تدریس درس اخلاق در عین شایستگی صرف نظر نمود. او معتقد بود وقتی انسان باید تدریس دروس اخلاق نماید که خود به کمال فضایل اخلاقی و انسانیت رسیده باشد. وی با آنکه نفس اماره‌اش تحت اختیارش بود، خود را شایسته تدریس درس اخلاق نمی‌دید. نوشته‌اند در اواخر عمر نافرجام خود، مشغول نوشتن تفسیری جامع به کتاب خدا گردید که ناگهان اجل او را مهلت نداد و در سن ۴۲ سالگی در سال ۱۳۰۸ قمری وفات نمود. بعد از او، فرزندش شیخ محمدرضا اصفهانی، جانشین و وارث علوم پدر گردید.

مرحوم آقا نجفی اصفهانی می‌‌نویسد: من و برادرم شیخ محمدحسین، در مسجد سهله، مستغیث به امام زمان (عج) بودیم؛ من در زاویه و ایشان در وسط مسجد، ناگهان مرا با عجله صدا کرد؛ وقتی به نزدیک او رسیدم، گفت: این مرد را ندیدی؟ گفتم: نه به خدا؛ گفت: (این مرد که از نظر پنهان شد و محمدحسین نجفی بود) مرا خبر داد که آقای جلیل‌القدر و دانشمندم حاج سید علی شوشتری، همین الان در نجف رحلت نمود.

محمدحسین نجفی، در وادی سیر و سلوک، موقعیتی خاص داشتند. وی صاحب تفسیری به نام تفسیر اصفهانی می‌باشند و نزد حاج آقا نورالله، موقعیتی خاص و محترم داشتند. ایشان کثیراً مشغول عبادت خداوند متعال بودند، به طوری که گاه چندین روز، غذایی نمی‌خوردند و مائده آسمانی بر ایشان نازل می‌شد. هنچنین از طهارت و پاکی فوق العاده‌ای برخوردار بودند به طوری که فرموده بودند: به یاد ندارم طرفة‌ العینی معصیت خدا را کرده باشم. ایشان پس از مرگ، بر خدا وارد شدند و هر آنچه که خواستند خداوند متعال به ایشان عطا فرمود.

محدث قمی می‌گوید: شیخ محمد حسین، عالمی ربانی و فاضلی صمدانی و جامع جمیع کمالات نفسانی بود. در زهد و بی‌توجهی به دنیا، افضل سالکین عصر خویش بود.

 

آثار

  • کتابی در اصل برائت
  • مجدالبیان فی تفسیر القرآن
  • رساله‌ای در اصول عقاید
  • شرح شرایع الاسلام
  • رساله‌ای در اثبات اعجاز قرآن
  • رسائلی در فقه و اصول

 

عروج ملکوتی

وی سرانجام در اول محرم ۱۳۰۸ قمری، پس از مدتی بیماری، وفات یافته و در یکی از اتاق‌های حرم حضرت علی (ع) در نجف اشرف مدفون شد.

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *