بایگانی برچسب برای: سایت عاشقان خدا

به نام آفریننده عشق

عمران یا یهویاقیم به گفته منابع روایی مسیحی، همسر حنه و پدر مریم بود. داستان یهویاقیم اولین بار در انجیل یعقوب در قرن دوم میلادی روایت شده‌ است.

عمران بن ماثان (ماتان) از فرزندان حضرت سلیمان بود. و آل‌ ماثان سروران بنی‌اسرائیل و پیشوایان روحانی آنان بودند. از امام باقر (ع) راجع به پیامبری عمران (ع) پدر حضرت مریم (س) سؤال شد، آن‌حضرت فرمود ایشان باجناق حضرت زکریا (ع) و از پیامبران صاحب رسالت در میان قوم بنی‌اسرائیل بود. بر‌ این‌ اساس، حضرت یحیی (ع)، پسرخاله حضرت مریم (س) می‌شد.

در گزارشی تاریخی، حضرت زکریا (ع)، شوهر دختر عمران بن ماثان (ع) و به عبارتی شوهر خواهر حضرت مریم (س) اعلام شده است. به گفته انجیل یعقوب، یهویاقیم مرد ثروتمند و با ایمانی بود که به فقرا کمک می‌کرد اما در معبد قربانی او را رد کردند زیرا او و همسرش فرزندی نداشتند و این را نشانه مخالفت خدا با آنان محسوب کردند. در نتیجه یهویاقیم سر به بیابان گذاشت و آنجا ۴۰ روز روزه گرفت و توبه کرد.

سپس، فرشته‌ها بر یهویاقیم و همسرش حنه ظاهر شدند و به ایشان وعده فرزندی دادند. یهویاقیم سپس به اورشلیم بازگشت و در دروازه شهر حنه را دید و او را به آغوش کشید. مطابق باوری رایج در آن منطقه، فرزند زن پیری که امیدش به فرزندآوری را از دست داده، اعمال بزرگی انجام خواهد داد. نقل است که عمران قبل از تولد فرزندش مریم از دنیا رفت.

به نام آفریننده عشق

هادى ابهرى از عارفان و مردم با ایمان و پرهیزكار ابهر است و در زمان خود از بكائین شمرده می‌شد.

ویژگی ها

راوی می گوید: در سال ۱۳۶۱ قمری كه براى تحصیل به نجف اشرف مهاجرت كردم و با دست خالى به حضرت علی (ع) عرض كردم که اگر اجازه توقف به این عبد را می‌دهید وسایل ماندنم را مرحمت فرمایید. بعد از چند روز در صحن مطهر به مرحوم حاج هادى مزبور برخورد كردم و اصلا او را قبلا ندیده و نمى‌شناختم. چون مرا دید گفت: اسمت محمد است؟ گفتم: آرى. گفت: اهل شاه عبدالعظیم هستى؟ گفتم: آرى. گفت: خدمت حضرت امیر ‏(ع( تقاضایى داری؟ گفتم: آرى. گفت: به من حواله كرده ‌اند كه مایحتاج ماندن تو را فراهم كنم. لذا هر چه لازم داشتم خرید و مبلغ هفت دینار عراقى كه خرج چندین ماه مرا تأمین می‌كرد به من داد و مرا از آیت ‏الله اصفهانى و دیگران مستغنى نمود.

هادی ابهری می‌گوید: قبرستان بقیع رفتم و چون به درِ قبرستان رسیدم، درِ بسیار عالى و صحن و سراى عجیب و بدیعى دیدم كه در هیچ یک از مشاهد مشرفه عراق و ایران ندیده بودم. كفش هایم را درآورده و وارد صحن شدم. دیدم حرم مطهر ائمه بقیع با گنبد و مناره‌‏هاى طلاى رفیع و ایوان بسیار با صفایى كه هرگز مثلش را ندیده بودم می‌باشد، لذا تعجب كردم كه از دیروز عصر تا كنون این بنای مجلل را چه کسی ساخته است؟ پس با ذوق و شوق فراوان به طرف حرم ائمه (ع) روانه شدم ولى هیچ‌كس را نمی‌دیدم تا به ایوان رسیدم و دیدم سید بزرگوارى كه عمامه سبز بر سر دارد کنار درِ حرم ائمه (ع) ایستاده و با یک هیبت و وقار تمام، دربانى ائمه (ع) را می‌نماید. گفتم: خدایا این آقا كیست كه این اندازه مقام دارد و دربان امامان است؟ نزدیک رفتم و دیدم مرحوم سید مجتبى میرلوحى (نواب صفوى) است. خوشحال شدم و رفتم با او مصافحه و معانقه كنم که ناگهان دیدم كنار قبور ویران شده آن‌ها ایستاده‌ام و از آن مناظر هیچ اثرى نیست و دانستم كه باطن مشاهد، آن است كه دیده‌ام.

آقای مصطفوی می‌گفت: در مغازه نشسته بودم که آقای الهی طباطبایی پیش من آمد تا با من مشورت کند و می‌گفت که نمی‌دانم در تبریز بمانم یا به قم بروم. حاج آقا ابهری که سواد نداشت و حتی بلد نبود فارسی هم درست صحبت کند (ترک بود) وارد شد و قبل از این که ما چیزی بگوییم رو کرد به آقای طباطبایی و گفت: شما بهتر است در تبریز بمانید، لازم نیست به قم بروید. رفقای آقای ابهری می‌گفتند: اگر می‌خواستیم به تهران برویم و آدرس جلسه را نداشتیم، ایشان را سوار ماشین می‌کردیم و می‌گفتیم: ما می‌خواهیم فلان‌جا به مجلس روضه برویم. سر هر چهار راه، سه راه و دو راهی که می‌رسیدیم، بو می‌کرد و می‌گفت: بوی این روضه از فلان خیابان می‌آید. ما را می‌برد به همان روضه‌ای که می‌خواستیم برویم. هر کسی که به کربلا رفته بود را نیز مشخص می‌کرد و یک بار هم خطا نمی‌شد.

حاج آقا هادی ابهری با ملا آقاجان زنجانی در شاه عبدالعظیم، دعای کمیل می‌خواندند و العفو می‌گفتند و هر دو نیز ترک بودند. حاج ملا آقاجان به آقای ابهری می‌گوید: نگاه بینداز ببین این‌ها چه می گویند. ظاهرشان العفو می‌گوید اما در باطنشان چه می‌خوانند. ایشان نگاهی کرد و گفت: تمام این‌ها می گویند: علف علف علف، یعنی خدایا پول بده. همه آن‌ها غصه‌دار پول و قسطند.

مرحوم آقای کشمیری می‌فرمود: از آقا هادی ابهری ذکری را خواستم که مرا به مقصد برساند، ایشان ذکر «یاحی یاقیوم» را توصیه کرده بودند. آقای کشمیری پرسیده بودند: ذکری می‌خواهم که ذکر اولیاست، باز هم این ذکر را توصیه کردند. نقل است که عبارت «صاحب مکاشفات عرفانی و انوار ملکوتی» را علامه طهرانی در مورد ایشان به کار برده بودند.

سید محسن طهرانی می‌گوید: روزی مرحوم پدرم (علامه طهرانی) از منزل به قصد مجلس روضه حرکت کردند. مرحوم حاج هادی ابهری نیز همراه ما بود. چون وارد مجلس روضه شدیم، منبری، واعظ شهیر و معروف کربلا، مرحوم شیخ مهدی مازندرانی بود. وی اتفاقا در آن روز روضه قتلگاه را خواند و بسیار خوب و مهیج هم خواند اما بسیار جای تعجب بود که ابدا کسی گریه نکرد و برخلاف انتظار همه، مجلس سرد و بدون شور بود. چون از مجلس بیرون آمدیم، دیدیم حاج هادی می‌گوید: بی‌حیا شرم نمی‌کند با جنابت داخل مجلس امام حسین (ع) شده است. معلوم شد یکی از حضار مجلس با حال جنابت آمده است و حال او مانع نزول رحمت شده است.

مي گويند زمانی به حاج هادی عرض شد كه اذان گفتند، برويم مهيای نماز شويم، وی گفت: هنوز وقتش نشده است و بعد از مدتی گفت: حالا وقتش شد، برخيزيد برای نماز. سوال كردند چطور آن زمان فرموديد وقتش نشده است؟ گفت: آخر تازه الان ملائک فرود آمدند. نقل است: هادی ابهری که چشم برزخی‌اش باز شده بود، در حرم حضرت علی (ع) به ایشان گفت: یا علی (ع)، یک بچه خوشگل به ما نشان نمی‌دهی؟! این‌ها چه کسانی هستند که من می‌بینم! (منظور از ایشان از بچه خوشگل، کسی بود که که چهره برزخی و باطن زیبایی داشته باشد). پس از آن، ناخودآگاه به سمت حجره‌ای که در نجف قرار داشت روانه شد و آیت الله بهجت را در آنجا دید. آن دو، با اینکه همدیگر را تا به حال ندیده بودند، اما در آن دیدار، یکدیگر را در آغوش گرفته و گریه کردند و سپس بدون گفتن جمله‌ای از یکدیگر جدا شدند.

سید محمد صادق طهرانی می‌گوید: مکاشفات حاج هادی ابهری نوعا به خاطر محبت ایشان به اهل بیت، مکاشفات صحیحی بود و به ندرت می‌شد که در مکاشفات ایشان، خطایی پیش بیاید. ايشان دو خصلت داشت که علی‌رغم بی‌سوادی، ایشان را به این مقامات رساند: سکوت و بکاء (گریه).

عروج ملکوتی

هادی ابهری در سال ۱۳۹۰ قمری در تهران وفات نمود. جنازه او را به قم منتقل کردند و در جوار جناب على بن جعفر (ع)، كنار استادش مرحوم انصاری همدانی دفن کردند.

به نام آفریننده عشق

آیت الله عباسعلی ادیب حبیب آبادی (۱۳۱۵ – ۱۴۱۲ ق) (۱۲۷۴ – ۱۳۷۱ ش)، عالم زاهد، فقیه جامع و ادیب شاعر شیعه معاصر و از مدرسین برجسته‌ حوزه‌ علمیه‌ اصفهان بود.

ویژگی ها

شیخ عباسعلی ادیب حبیب آبادی، فرزند حاج محمدجعفر، در روز جمعه ۱۳ جمادی الاول سال ۱۳۱۵ ه.ق (مطابق ۱۲۷۴ ش)، در قریه حبیب آباد برخوار اصفهان متولد گردید. ادیب در رشته های مختلف همچون فقه، اصول، اخلاق، ریاضیات، هندسه، هیأت، نجوم و … به سطوح عالی و مدارج بلند راه یافت و از برخی اساتید خود موفق به دریافت اجازه روایت و اجتهاد گردی. وی همچنین تحصیلات عالی را تا سطح دکترا در رشته فارماکولوژی از شاخه های رشته های پزشکی به اتمام رسانید و به عنوان دانشیار دانشکده علوم پزشکی اصفهان دست یافت.

آیت الله ادیب تدریس در حوزه علمیه اصفهان را از سال ۱۳۴۵ در مدرسه کاسب گران اصفهان شروع نمود و به تدریج گسترش یافت به نحوی که پس از مدتی جلسات درس خارج ایشان یکی از گسترده ترین جلسات بود. وی در مدارس ذوالفقار، نیم آورد، صدر، چهارباغ و… حدود هفتاد سال از سطح تا درس خارج منطق، حکمت و … را تدریس نمودند.

برخی از خدمات و فعالیت‌های آیت الله ادیب به شرح زیر است:

• تعمیر و بازسازى مقبره صاحب بن عباد
• احیاء و تجدید ساختمان مسجد مقابل مقبره صاحب بن عباد (در محله طوقچی اصفهان)، و اقامه نماز جماعت و موعظه، ارشاد در هدایت مومنین در این مسجد که به نام «مسجد صاحب بن عباد» شهرت دارد
• دارالشفای حضرت زهرای مرضیه سلام الله علیها که اکنون یکی از بهترین درمانگاه ها و بیمارستان های شهر اصفهان به شمار می آید
• حسینیه امام خمینی (ره)

آیت الله ادیب یک بار ماه مبارک رمضان به بعضی از آقایان از جمله آیت‌ الله دزفولی و چهار پنج نفر دیگر فرموده بودند: امشب افطار به منزل ما بیایید.‌ گفتند: آقا! پس ما غذا تهیه می‌کنیم و می‌آوریم. ایشان فرموده بودند: نخیر، خودم هستم. یکی از آقایان گفتند: آقا! این‌طور که نمی‌شود، حداقل به روح‌الله بگویم نان بخرد بیاورد؟ گفته بودند: نان هم نمی‌خواهد. آیت‌الله دزفولی گفته بودند: بگویم خانم سوپی درست کند؟ باز هم گفته بودند: گفتم هیچی نمی‌خواهد.

برای افطار به منزل آقا رفته بودند، آقا یک طعامی به این‌ها داده بود که مائده بهشتی بود. یک مقدار خیلی کم برای ما آوردند. یک چیزی مانند خرماخرک بود که به زنان که وضع حمل می‌کنند، می‌دهند. اما یک طعمی داشت که نمی‌شود بیان کرد. یک بار بیان کردیم: آقا! از این‌ها باز هم هست؟ فرمودند: نخیر، مؤمنین اصلا از این‌ها نمی‌خورند. گفتم: پس چطور به آن آقایان دادید؟ گفتند: این یک دعوتی از امام حسن (ع) بود و فرموده بودند این‌‌ها را دعوت کنید.

یک روز آیت الله ادیب خیلی عادی، طوری که اگر کسی بشنود، تعجب نکند، فرمودند: دیشب که در خدمت آقا محمدتقی مجلسی بودیم، فرمودند: معنای آن مسئله (که بلد نبودم)، این است و یک آدرسی دادند که رفتم دیدم آنجاست. ما عرض کردیم: آقا! منظور حضرتعالی مکاشفه به روح است؟! فرمودند: نخیر، آقا محبت کردند و به منزل ما آمدند و به جسم، مهمان ما بودند!

اساتید

• شیخ محمدرضا نجفی
• سید محمدمهدی درچه ای
• شیخ عبدالکریم گزی
• آقا نورالله مسجدشاهی
• سید محمد نجف آبادی
• شیخ محمدرضا مسجدشاهی
• سید محمدباقر درچه ای

عروج ملکوتی

آیت الله ادیب سرانجام در روز پنج شنبه دوم ذی الحجه سال ۱۴۱۲ ه.ق (برابر با چهاردهم خرداد ۱۳۷۱ ش) وفات یافت و در جوار مقبره صاحب بن عباد در محله ی طوقچی اصفهان مدفون گردید.

به نام آفریننده عشق

میرزا ابوالقاسم بن محمدحسن شفتی قمی (۱۱۵۰ – ۱۲۳۱ قمری) معروف به میرزای قمی، از مراجع تقلید شیعه در قرن دوازدهم و سیزدهم قمری بود.

ویژگی ها

میرزای قمی در سال ۱۱۵۰ قمری در روستای دره باغ (در منطقه جاپلق، دهستانی در ۱۲ کیلومتری بروجرد) متولد شد. چون اصالتا از منطقه گیلان است، او را گیلانی و جیلانی و چون متولد شفت است، شفتی‌اش خوانده‌اند. میرزای قمی، علوم ادبی فارسی و عربی را نزد پدرش در روستای دره باغ آموخت آنگاه به خوانسار رفت و از شاگردان آقا حسین خوانساری شد و چند سالی فقه و اصول فقه آموخت و با خواهر خوانساری (استادش) ازدواج کرد. پس از این در هجده سالگی به عراق رفت و در کربلا از شاگردان آقا محمدباقر بهبهانی شد.

میرزای قمی پس از تکمیل اندوخته‌های علمی، به ایران و زادگاهش دره باغ برگشت. در اثر تنگدستی به روستای قلعه بابو (از روستاهای جاپلق) رفت. سپس به اصفهان، مدرسه کاسه‌گران رفت و از آنجا نیز به شیراز رفت که مصادف بود با ایام پادشاهی کریم خان زند؛ ۲ یا ۳ سال نیز در آنجا ماند. سپس به اصفهان بازگشت و به روستای بابو رفت. در این مدت برخی از طلبه‌ها در فقه و اصول از وی استفاده کردند.

گذران زندگی‌اش به سختی بود و حسادت حسودان نیز شرایط را سخت‌تر کرده بود. او در انتهای رساله منجزات المریض می‌نویسد: این رساله را مولفش در حالی نوشت که خاطرش بسیار آشفته بود و نوائب و آلامش بسیار بود. در مسافرت بود که گذرش به قم افتاد. مردمی از او خواستند در قم بماند و برایشان دین بیاموزد. میرزای قمی رحل اقامت افکند و به تدریس و تألیف کتاب‌ پرداخت. اقامه جمعه و جماعت کرد و محل مراجعه مردم شد، چندان که شهرتش در ایران فراگیر و مرجع تقلید شد. در این زمان بود که گنبد حرم حضرت معصومه (س) طلاکاری شد و مدرسه فیضیه، نوسازی گردید.

میرزای قمی گرچه در علم رجال، کلام و حکمت، تاریخ و حدیث متبحر بود اما استادی تمام در فقه شناخته می‌شد. کتاب قوانین الاصول او در بین علما مقبولیتی عام داشت و مورد تدریس، تحقیق و نیز شرح و حاشیه نویسی قرار گرفت. گزارش‌ها درباره رابطه محبت‌آمیز فتحعلی‌ شاه و میرزای قمی متعدد است. از آن میان نامه‌هایی است که فتحعلی‌ شاه به میرزا نوشته و جنبه‌هایی از روابط آنها را روشن می‌کند. فتحعلی‌شاه در این نامه‌ها به دیدار سالانه از میرزا (در قم)‌ و پیاده رفتن به خانه او اشاره می‌کند و بر آرزوی دیدار میرزا تاکید می‌کند.

از منظر فرهیختگان

آیت الله اراکی می‌گوید: هرگز نشد که من مشکلی داشته باشم و یک سوره قرآن برای میرزای قمی بخوانم و مشکل من حل نشود.

صاحب قصص‌العلما می‌گوید: عالم علیم دقیق و و علم تدقیق، علامه فهامه، مقنن قوانین، ناهج مناهج صدق و یقین، حائز شرائر غنائم دارین، قدوه علمای عاملین، اسوه فقهای راسخین، رئیس دنیا و دین، اورع متورعین، رئیس امامیه و…

آیت الله سید حسین طباطبایی قمی می‌گوید: من منکر بودم که در این زمان با شرایط فعلی و فساد عمومی، آدم کامل پیدا شود، تا اينکه شیخ ابوالقاسم را در قم دیدم و یقین کردم در این عصر هم انسان کامل و مؤمن حقیقی یافت می‌شود.

عروج ملکوتی

میرزای قمی در سال ۱۲۳۱ قمری در شهر قم وفات یافت و در قبرستان شیخان قم مدفون شد.

به نام آفریننده عشق

عباس تربتی (۱۲۵۰ – ۱۳۲۲ شمسی)، معروف به ملا عباس تربتی و حاج آخوند، روحانی، واعظ و عارف قرن سیزدهم و چهاردهم است‌.

ویژگی ها

عباس تربتی فرزند ملا حسینعلی در سال ۱۲۵۰ شمسی در روستای «کاریزک ناگهانی‌ها» از توابع شهرستان تربت حیدریه به دنیا آمد. نام مادرش «شیرین» از اهالی قاین و دارای یک خواهر بود. ملا عباس در شش سالگی در زادگاه خود به مکتب رفت و سپس دروس مقدمات، فقه، اصول و فلسفه را در حوزه علمیه حاج شیخ یوسفعلی در تربت حیدریه، نزد اساتیدی همچون ملا عبدالحمید فرا گرفت و بعد به حوزه مشهد رفت. وی در مشهد برای گذران زندگی، روزها به کارگری و شب‌ها به درس مشغول شد. اساتید برجسته او، شیخ علی اکبر مجتهد تربتی (نماینده آخوند خراسانی)، حاج آقا حسین قمی و آقا بزرگ شهیدی بودند. ملا عباس پس از مدتی اقامت در مشهد، به درخواست پدر به زادگاهش برگشت. وی پس از بازگشت، ازدواج کرد و ضمن تبلیغ دین، مشغول به کشاورزی شد.

ملا عباس با دختر ملا علی اکبر (روحانی روستای مزگرد) ازدواج کرد که ثمره آن دو پسر و دو دختر شد. حسینعلی راشد یکی از پسران وی است که کتاب «فضیلت‌های فراموش‌شده» را در شرح حال پدرش نوشته است. ملا عباس پس از بازگشت به شهر، در حوزه علمیه تربت حیدریه و مشهد، پس از نماز صبح و منبر، معمولا سه یا چهار درس در مسجد یا حوزه علمیه تدریس می‌کرد. در مدتی که شیخ عباس قمی در مشهد اقامت داشت، ماه رمضان در مسجد گوهرشاد منبر می‌رفت. نقل است: مرحوم ملا عباس تربتی که با شیخ عباس قمی سابقه دوستی و صمیمیت داشت، از تربت حیدریه به مشهد آمده بود تا از منبر حاج شیخ استفاده کند. روزی محدث قمی، حین سخنرانی متوجه حضور حاج آخوند در گوشه‌ای از جمعیت فراوانی که پای منبر او بودند، می‌شود. ایشان در همان لحظه می‌گوید: «ای مردم! آقای حاج آخوند تربتی تشریف دارند، از ایشان استفاده کنید.» مرحوم محدث قمی بعد از گفتن این مطلب با آن کثرت جمعیتی که برای شنیدن سخنان ایشان آمده بودند از منبر پایین آمد و از آخوند ملاعباس خواست تا به جای ایشان، تا آخر ماه رمضان منبر برود و در آن ماه، دیگر خودش منبر نرفت.

به نقل از مرحوم علی قندهاری آمده است: یک بار که مرحوم تربتی با یکی از همراهانش از دِه به شهر می‌آمد، یکی از افراد شرور و باجگیر که خود را از سادات خمس بگیر می‌دانست و از نظر جسمی هم شخص نیرومندی بود، راه را بر آخوند بست و با بی‌ادبی گفت: آخوند، مال جدم را بده! هر چه حاج آخوند دلیل آورد که همه وجوه را رد کرده‌ام و فقط چند قرانی از مال شخصی همراه دارم، آن سید نپذیرفت و ناگهان با مشت و لگد به حاج آخوند حمله‌ور شد. شخصِ همراه حاج آخوند با دیدن این منظره تحمل نیاورد و با عصبانیت بسیار در پی سرکوب آن فرد مهاجم برآمد، اما حاج آخوند دست او را گرفت و گفت: شما را به خدا قسم می‌دهم او را نزنید؛ سید است، محتاج است، بگذارید حالا که پولی گیرش نیامده لااقل چند تا مشت به من بزند شاید دلش خنک شود و آرامش پیدا کند! این مرد بزرگ، عاشق خدمت به مردم بود و در زلزله معروف خراسان، سه روز بدون اینکه چیزی بخورد و یا بخوابد در کمک به زلزله زدگان و رسیدگی به اموراتشان کوشید و به تنهایی بر جنازه هزار نفر قربانی آن زلزله نماز خواند.

فرزند ایشان نقل می کند که پدرم به من گفت: «پیش از آنکه با مادرت ازدواج کنم، نام دختری را در کار کاریزک برای من برده بودند که ازدواج با او سر نگرفت و من هرگاه از کوچه آن‌ها می‌گذشتم، حتی به درِ خانه آن‌ها نیز نگاه نمی‌کردم!» مرحوم راشد تعریف می‌کند: در مشهد مقدس، فلکه‌ای دور آستانه امام رضا (ع) احداث کرده و تحولاتی ایجاد کرده بودند که در آن زمان، برای هر کسی جالب توجه بود. من همراه مرحوم تربتی از در غربی صحن کهنه بیرون رفتیم و چون به بست بالا خیابان رسیدیم، گفتم: «این فلکه‌ای است که احداث کرده‌اند.» مرحوم حاج آخوند نگاه نکرد. از ایشان پرسیدم: «آیا نگاه کردنش گناه دارد؟» گفت: «نه، گناه ندارد، ولی به همین اندازه حواسم پرت می‌شود!»

مرحوم راشد می‌نویسد: یکی از موضوعاتی که در مورد مرحوم پدرم همچنان برای من و خانواده مبهم باقی مانده، این است: زمانی که من هشت یا نُه ساله بودم و به مکتب می‌رفتم، در شهر تربت، در محله‌ای به نام «باغ حاج یعقوب علی» و در منزل مرد بنّایی به نام «کربلایی محمد تقی» در یک اتاق کاهگلی که درش تخته‌ای بود و شیشه نداشت، می‌نشستیم. شبی پس از آنکه چراغ را خاموش کردند و رفتیم که بخوابیم، آهسته صدای در اتاق آمد که باز شد و پدرم بیرون رفت. چندی گذشت ولی بازنگشت. مادرم از جا برخاست، چراغ را روشن کرد و گفت: نمی‌دانم پدرتان کجا رفت و می‌گفت: من اول گمان کردم بیرون رفته که وضو بگیرد اما چون دیدم دیر کرد، نگران شدم. خلاصه آنکه به جستجو برخاستیم و صاحب خانه و زنش نیز با چراغی که در دست داشتند با ما همراهی کردند. درِ کوچه، همچنان چفتش که زنجیر سه حلقه‌ای بود از پشت بسته بود و پیدا بود که کسی از این در بیرون نرفته است. نردبان بالا نیز روی زمین خوابیده بود و بر بام تکیه نداشت که بگوییم از نردبان بالا رفته است. تمام اتاق‌ها، انبار، اصطبل، کاهدان، آشپزخانه و حتی داخل تنور را هم کاملا گشتیم.

صاحب خانه با کمک یک چوب، کف حوض آب و با چراغ، داخل چاه آب را نیز تجسس کرد. در هیچ جای آن خانه، اثری از آن مرد نبود و همه مبهوت گشته بودیم که به کجا رفته و از چه راهی رفته است. برگشتیم به اتاق های خودمان که بخوابیم ولی خوابمان نمی‌برد. ساعتی یا بیشتر گذشت که آهسته در اتاق باز شد و پدرم بی‌صدا به درون اتاق آمد و به رختخواب خود رفت. هر بار که مادرم یا ما بچه‌ها از او در این باره سوال کردیم فقط با سکوت مواجه گشتیم و این موضوع همچنان برای ما مبهم ماند.

موضوع دیگری که مرحوم راشد نقل کرده است، این است: من بیمار بودم و ضعیف شده بودم و بهانه می‌گرفتم. روزی بهانه گرفته بودم که سیب می‌خواهم و در آن فصل، در تربت سیب پیدا نمی‌شد؛ زیرا آن زمان مانند زمان کنونی نبود که هر میوه‌ای در هر فصلی و در هر شهری باشد. به هر حال، من بهانه گرفته بودم که سیب می‌خواهم و می‌گریستم و مادرم می‌گفت: مادر جان، حالا وقت سیب نیست، من از کجا سیب بیاورم. ساعتی از ظهر گذشت و پدرم وضو گرفت و به مسجد رفت و مادرم به کنار گهواره کودک شیر خواره‌اش رفت که او را شیر بدهد. همین که مادرم، پارچه‌ای را که بر روی کودک انداخته بود کنار زد، دید در کنار بالش کوچک او یک دانه سیب سفید درشت پرآب و معطر هست. از حیرت فریاد کشید و گفت: این سیب از کجا آمده است؟ به من گفت: بیا که خدا برایت رسانده و آن سیب را پوست کند و من خوردم. در این باره نیز هر وقت با پدرم صحبت کردیم، فقط سکوت کرد. عباس تربتی می‌‌فرمود: من وقتی سر قبر حُر می‌رفتم، از درون قبر، آن زخم حُر را می‌دیدم و نوری از پیشانی ایشان که امام حسین (ع) دستمالی بر آن پیچیده بودند، بیرون می‌ آمد.

از منظر فرهیختگان

امام خمینی می‌گوید: آخوند ملا عباس تربتی، آنچه را به عنوان تکلیف تشخیص داد عمل کرد. او کار خودش را کرد و کاری به این نداشت که آن‌ها خوششان می آید و از او تبعیت می‌کنند یا نه؛ چون کسی که اتکا به خداوند تبارک و تعالی دارد از اینکه تنها بماند ابدا نمی‌ترسد.

بدیع الزمان فروزانفر می‌گوید: دنیا به دور این مرد نگشته است.

آقا بزرگ شهیدی حکیم می‌گوید: حاج آخوند مرد فوق العاده‌ای است و اگر به این شهر، تعبد نمی‌داشت، می‌توانست به جای منطقه خراسان، دنیایی را تحت تأثیر قرا دهد.

آقا حسین قمی می‌گوید: او از خوبان جهان اسلام و بلکه از خوبان دنیا است.

محمد کاظم ربانی تربتی می‌گوید: مرحوم حاج ملاعباس تربتی، سلمان زمان است.

آیت الله جنتى می‌گوید: حاج آخوند تربتى از نوادر روزگار بود و در بسیارى از جهات، واقعاً دومى نداشت. ایشان در تقوا و خلوص، عالمى استثنایى بود.

عروج ملکوتی

درباره درگذشت وی، فرزندش حسینعلی راشد چنین نقل کرده‌ است: «یک هفته قبل از وفات، بعد از نماز صبح در حالت بیماری رو به قبله خوابید و عبایش را بر روی چهره‌اش کشید. ناگهان مانند آفتابی که از روزنی بر جایی بتابد یا نورافکنی را متوجه جایی گردانند روی پیکرش از سر تا پا روشن شد و رنگ چهره‌اش که به سبب بیماری زرد گشته بود، شفاف گردید، چنان‌که از زیر عبای نازک که بر رخ کشیده بود، دیده می‌شد. تکانی خورد و گفت: سلام علیکم یا رسول الله (ص). پس از آن بر امام علی (ع) و یکایک ائمه تا امام دوازدهم سلام می‌کرد و از آمدن آن‌ها اظهار تشکر می‌کرد. سپس بر حضرت فاطمه زهرا (س) سلام کرد. سپس بر حضرت زینب (س) سلام کرد و پس از آن، بر مادر خودش سلام کرد. این حالت تا دو ساعت دوام داشت. پس از آن، روشنی که بر پیکرش می‌تابید از بین رفت و به حال عادی برگشت و باز رنگ چهره به همان حالت زردی بیماری عود کرد و درست در یکشنبه دیگر، در همان ساعت، حالت احتضار را گذرانید و به آرامی تسلیم حق گشت.» ملا عباس در سال ۱۳۲۲ شمسی در مشهد درگذشت و در صحن آزادی حرم امام رضا (ع) به خاک سپرده شد.