زندگینامه هادی ابهری

به نام آفریننده عشق

هادى ابهرى از عارفان و مردم با ایمان و پرهیزكار ابهر است و در زمان خود از بكائین شمرده می‌شد.

ویژگی ها

راوی می گوید: در سال ۱۳۶۱ قمری كه براى تحصیل به نجف اشرف مهاجرت كردم و با دست خالى به حضرت علی (ع) عرض كردم که اگر اجازه توقف به این عبد را می‌دهید وسایل ماندنم را مرحمت فرمایید. بعد از چند روز در صحن مطهر به مرحوم حاج هادى مزبور برخورد كردم و اصلا او را قبلا ندیده و نمى‌شناختم. چون مرا دید گفت: اسمت محمد است؟ گفتم: آرى. گفت: اهل شاه عبدالعظیم هستى؟ گفتم: آرى. گفت: خدمت حضرت امیر ‏(ع( تقاضایى داری؟ گفتم: آرى. گفت: به من حواله كرده ‌اند كه مایحتاج ماندن تو را فراهم كنم. لذا هر چه لازم داشتم خرید و مبلغ هفت دینار عراقى كه خرج چندین ماه مرا تأمین می‌كرد به من داد و مرا از آیت ‏الله اصفهانى و دیگران مستغنى نمود.

هادی ابهری می‌گوید: قبرستان بقیع رفتم و چون به درِ قبرستان رسیدم، درِ بسیار عالى و صحن و سراى عجیب و بدیعى دیدم كه در هیچ یک از مشاهد مشرفه عراق و ایران ندیده بودم. كفش هایم را درآورده و وارد صحن شدم. دیدم حرم مطهر ائمه بقیع با گنبد و مناره‌‏هاى طلاى رفیع و ایوان بسیار با صفایى كه هرگز مثلش را ندیده بودم می‌باشد، لذا تعجب كردم كه از دیروز عصر تا كنون این بنای مجلل را چه کسی ساخته است؟ پس با ذوق و شوق فراوان به طرف حرم ائمه (ع) روانه شدم ولى هیچ‌كس را نمی‌دیدم تا به ایوان رسیدم و دیدم سید بزرگوارى كه عمامه سبز بر سر دارد کنار درِ حرم ائمه (ع) ایستاده و با یک هیبت و وقار تمام، دربانى ائمه (ع) را می‌نماید. گفتم: خدایا این آقا كیست كه این اندازه مقام دارد و دربان امامان است؟ نزدیک رفتم و دیدم مرحوم سید مجتبى میرلوحى (نواب صفوى) است. خوشحال شدم و رفتم با او مصافحه و معانقه كنم که ناگهان دیدم كنار قبور ویران شده آن‌ها ایستاده‌ام و از آن مناظر هیچ اثرى نیست و دانستم كه باطن مشاهد، آن است كه دیده‌ام.

آقای مصطفوی می‌گفت: در مغازه نشسته بودم که آقای الهی طباطبایی پیش من آمد تا با من مشورت کند و می‌گفت که نمی‌دانم در تبریز بمانم یا به قم بروم. حاج آقا ابهری که سواد نداشت و حتی بلد نبود فارسی هم درست صحبت کند (ترک بود) وارد شد و قبل از این که ما چیزی بگوییم رو کرد به آقای طباطبایی و گفت: شما بهتر است در تبریز بمانید، لازم نیست به قم بروید. رفقای آقای ابهری می‌گفتند: اگر می‌خواستیم به تهران برویم و آدرس جلسه را نداشتیم، ایشان را سوار ماشین می‌کردیم و می‌گفتیم: ما می‌خواهیم فلان‌جا به مجلس روضه برویم. سر هر چهار راه، سه راه و دو راهی که می‌رسیدیم، بو می‌کرد و می‌گفت: بوی این روضه از فلان خیابان می‌آید. ما را می‌برد به همان روضه‌ای که می‌خواستیم برویم. هر کسی که به کربلا رفته بود را نیز مشخص می‌کرد و یک بار هم خطا نمی‌شد.

حاج آقا هادی ابهری با ملا آقاجان زنجانی در شاه عبدالعظیم، دعای کمیل می‌خواندند و العفو می‌گفتند و هر دو نیز ترک بودند. حاج ملا آقاجان به آقای ابهری می‌گوید: نگاه بینداز ببین این‌ها چه می گویند. ظاهرشان العفو می‌گوید اما در باطنشان چه می‌خوانند. ایشان نگاهی کرد و گفت: تمام این‌ها می گویند: علف علف علف، یعنی خدایا پول بده. همه آن‌ها غصه‌دار پول و قسطند.

مرحوم آقای کشمیری می‌فرمود: از آقا هادی ابهری ذکری را خواستم که مرا به مقصد برساند، ایشان ذکر «یاحی یاقیوم» را توصیه کرده بودند. آقای کشمیری پرسیده بودند: ذکری می‌خواهم که ذکر اولیاست، باز هم این ذکر را توصیه کردند. نقل است که عبارت «صاحب مکاشفات عرفانی و انوار ملکوتی» را علامه طهرانی در مورد ایشان به کار برده بودند.

سید محسن طهرانی می‌گوید: روزی مرحوم پدرم (علامه طهرانی) از منزل به قصد مجلس روضه حرکت کردند. مرحوم حاج هادی ابهری نیز همراه ما بود. چون وارد مجلس روضه شدیم، منبری، واعظ شهیر و معروف کربلا، مرحوم شیخ مهدی مازندرانی بود. وی اتفاقا در آن روز روضه قتلگاه را خواند و بسیار خوب و مهیج هم خواند اما بسیار جای تعجب بود که ابدا کسی گریه نکرد و برخلاف انتظار همه، مجلس سرد و بدون شور بود. چون از مجلس بیرون آمدیم، دیدیم حاج هادی می‌گوید: بی‌حیا شرم نمی‌کند با جنابت داخل مجلس امام حسین (ع) شده است. معلوم شد یکی از حضار مجلس با حال جنابت آمده است و حال او مانع نزول رحمت شده است.

مي گويند زمانی به حاج هادی عرض شد كه اذان گفتند، برويم مهيای نماز شويم، وی گفت: هنوز وقتش نشده است و بعد از مدتی گفت: حالا وقتش شد، برخيزيد برای نماز. سوال كردند چطور آن زمان فرموديد وقتش نشده است؟ گفت: آخر تازه الان ملائک فرود آمدند. نقل است: هادی ابهری که چشم برزخی‌اش باز شده بود، در حرم حضرت علی (ع) به ایشان گفت: یا علی (ع)، یک بچه خوشگل به ما نشان نمی‌دهی؟! این‌ها چه کسانی هستند که من می‌بینم! (منظور از ایشان از بچه خوشگل، کسی بود که که چهره برزخی و باطن زیبایی داشته باشد). پس از آن، ناخودآگاه به سمت حجره‌ای که در نجف قرار داشت روانه شد و آیت الله بهجت را در آنجا دید. آن دو، با اینکه همدیگر را تا به حال ندیده بودند، اما در آن دیدار، یکدیگر را در آغوش گرفته و گریه کردند و سپس بدون گفتن جمله‌ای از یکدیگر جدا شدند.

سید محمد صادق طهرانی می‌گوید: مکاشفات حاج هادی ابهری نوعا به خاطر محبت ایشان به اهل بیت، مکاشفات صحیحی بود و به ندرت می‌شد که در مکاشفات ایشان، خطایی پیش بیاید. ايشان دو خصلت داشت که علی‌رغم بی‌سوادی، ایشان را به این مقامات رساند: سکوت و بکاء (گریه).

عروج ملکوتی

هادی ابهری در سال ۱۳۹۰ قمری در تهران وفات نمود. جنازه او را به قم منتقل کردند و در جوار جناب على بن جعفر (ع)، كنار استادش مرحوم انصاری همدانی دفن کردند.